به نقل از «ایسنا»

آیا واشنگتن در درخواست خویشتنداری از ایران صادق است؟

تاریخ انتشار: ۲۵ فروردین ۱۴۰۳ | کد خبر: ۴۰۱۱۲۵۷۱

واشنگتن و برخی پایتخت‌های اروپایی که درخواست خویشتنداری تهران از انتقام را از مجاری مختلف دنبال می‌کنند باید بدانند که این راهبرد فریبکارانه قدیمی و مستعمل، دیگر نمی تواند بر تصمیم های تهران مؤثر باشد.

به گزارش ایسنا، نورنیوز نوشت: متیو میلر، سخنگوی دستگاه دیپلماسی آمریکا در تشریح رایزنی‌های وزیر خارجه این کشور با همتایان خود از ترکیه، عربستان، چین و کشورهای اروپایی به نقل از آنتونی بلینکن گفته است: « تنش زایی به نفع هیچ کس نیست و کشورها باید از ایران بخواهند تنش زایی نکند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

» این موضع وزیر خارجه آمریکا که «تنش زایی به نفع هیچ کس نیست»، سخن حقی است که از آن اراده باطل شده است!

امروز بیش از ۶ ماه بعد از شروع جنایات رژیم صهیونیستی در نوار غزه، برای خود غربی‌ها و حامیان اصلی اسرائیل هم روشن شده که منبع تنش در منطقه، رژیم اسرائیل است. آنچه از آن به عنوان بزرگترین جنایت انسانی در قرن بیست و یکم  و نسل کشی رژیم اسرائیل در غزه یاد می‌شود، به خوبی پروپاگاندای غربی‌ها و برخی دولت‌های منطقه‌ای در تطهیر رژیم صهیونیستی را نقش بر آب کرده است. بی‌سبب نیست که صدای اعتراض افکار عمومی در قلب آمریکا و اروپا علیه جنایات اسرائیل و ابراز همدردی با مردم فلسطین ماه هاست که طنین‌انداز شده و بر اساس نظرسنجی دانشگاه هاروارد، ۵۱ درصد جوانان آمریکایی خواستار جایگزینی یک دولت فلسطینی با دولت غاصب اسرائیل هستند.

رژیم صهیونیستی به بهانه « دفاع مشروع»، از ۷ اکتبر سال گذشته میلادی تاکنون از هیچ جنایتی در نوار غزه دریغ نکرده است. از ابتدای جنگ، آمریکایی‌ها اذعان داشتند که تهران دخالتی در عملیات طوفان الاقصی نداشته است. مسئولان جمهوری اسلامی ایران هم بارها اعلام کرده‌اند که خواستار گسترش دامنه جنگ نیستند و همه همت خود را برای برقراری آتش بس به کار برده‌اند. بنابر این جمهوری اسلامی ایران نقشی در ایجاد و استمرار تنش ۷ ماهه در غزه نداشته است.

۴ دی ماه سال گذشته و در شرایطی که ایران مداخله‌ای در جنگ غزه نداشت، ارتش صهیونیستی «سید رضی موسوی» یکی از مستشاران نظامی ایران در دمشق را ترور کرد. تهران اما بنا بر همان سیاست اصلی خود یعنی ممانعت از گسترده‌تر شدن دامنه جنگ و فروکش کردن بی‌ثباتی در منطقه، پاسخ مستقیمی به اقدام تروریستی اسرائیل نداد. در حقیقت تهران، از خود خویشتنداری نشان داد اما در مقابل، آمریکا و کشورهای اروپایی که امروز هم خواستار خویشتنداری تهران و نگران امنیت منطقه شده‌اند، هیچ اقدام موثری در برابر خودسری‌های رژیم اسرائیل نداشتند. آنها اگر نگران رویارویی مستقیم ایران و اسرائیل و گسترده‌تر شدن دامنه جنگ در کل منطقه غرب آسیا و تبعات آن بودند، انتظار می‌رفت به دولت جنگ طلب نتانیاهو فشار بیاورند و این نگرانی‌ها را  یادآوری کنند.

آنها اما نه در مقابل ترورهای تحریک‌کننده اسرائیل علیه مستشاران جمهوری اسلامی ایران واکنش درخوری در راستای آنچه خود "کاستن از تنش ها" می‌خوانند انجام دادند، و نه در مقابل خواست جهانی برای برقراری آتش بس در غزه توانستند دولت نتانیاهو را مهار کنند. بماند که هم به لحاظ سیاسی در سازمان‌های بین‌المللی و هم به لحاظ نظامی، رژیم اسرائیل را در تداوم جنایات‌شان همراهی کردند. بنابر این متهم اصلی تنش زایی در منطقه، رژیم اسرائیل است که با همراهی و حمایت آمریکا و برخی دولت‌های اروپایی، بحران می‌سازد.

اکنون که رایزنی‌های فشرده‌ای با محوریت آمریکا برای آنچه خویشتنداری تهران از پاسخ به حمله اسرائیل به ساختمان بخش کنسولی سفارت ایران در دمشق خوانده می‌شود، به راه افتاده است، خوب است دیپلمات‌های غربی متوجه این نکته باشند که پیش فرض‌های قدیمی آنها در باره منطقه و جمهوری اسلامی ایران، پیش برنده هیچ طرح موفقیت آمیزی نخواهد بود. اگر قرار است  شرارت رژیم اسراییل همچنان ادامه داشته باشد  و در عوض جمهوری اسلامی ایران، منبع تنش در منطقه به شمار آید و به باصطلاح خویشتنداری در برابر اقدامات تروریستی اسرائیل دعوت شود، بعید به نظر می‌رسد که این رایزنی‌ها مثمر ثمر باشد. چشم بستن بر واقعیت‌های عینی و میدانی، یعنی جایزه دادن به بی‌پروایی و بی‌توجهی رژیم صهیونیستی به قوانین بین‌المللی و تداوم جنایات این رژیم. در چنین شرایطی فشار بر تهران برای خویشتنداری، نه تنها آورده‌ای برای منطقه و مردم فلسطین نخواهد داشت و زخم چندین دهه‌ای خاورمیانه را درمان نخواهد کرد بلکه دولت بحران ساز نتانیاهو را در تشدید تنش و خشونت عملا تشویق خواهد کرد. خویشتنداری ایران آنگونه که وزیر خارجه آمریکا طلب می‌کند، در حقیقت تزریق اعتماد به نفس و اطمینان خاطر به رژیم جنگ طلب اسرائیل است برای تداوم جنایات خود و البته سرایت بی‌ثباتی بیشتربه جای جای منطقه غرب آسیا.

تصمیم‌گیری برای پاسخ ایران به اقدام تروریستی اسرائیل در سوریه، قاعدتا بر اساس منافع و مصالح جمهوری اسلامی و از مسیرهای تخصصی اتخاذ خواهد شد و آنگونه که رهبری انقلاب فرموده‌اند، پاسخ پشیمان‌کننده حتمی خواهد بود. اما در چارچوب مواضع اصولی و اعلام شده مسئولان جمهوری اسلامی ایران، این پاسخ بر خلاف ادعای آمریکایی‌ها نه برای تشدید تنش‌ها در منطقه بلکه در راستای بازدارندگی و دفاع مشروع خواهد بود. خواست ایران، تنبیه اسرائیل و تقویت قدرت بازدارندگی خود در برابر تکرار موارد مشابه است و نه ورود به جنگ مستقیم علیه اسرائیل.

دیپلمات‌های غربی بعید است از خواست تهران بی‌اطلاع بوده باشند. اما آنها در برابر این خواست مشروع، اقدام تروریستی آشکار رژیم صهیونیستی در سوریه را در جلسه شورای امنیت سازمان ملل حتی محکوم هم نکردند؛ چنانکه در برابر خویشتنداری تهران در جریان ترور شهید سید رضی موسوی هم هیچ اقدام مثبت و مؤثری که آورده‌ای برای تهران و منطقه داشته باشد به عمل نیاوردند. بنابراین، تقاضای خویشتنداری از تهران و همزمان سکوت یا حتی حمایت از اسرائیل، در چارچوب همان پیش فرض‌های قدیمی دیپلمات‌های غربی است که نتیجه‌ای در پی نخواهد داشت.

مساله مهم این است که اگر آمریکا و اروپایی‌ها نگران پاسخ ایران و تبعات آن در تشدید تنش هستند، باید بدانند که درخواست خویشتنداری از تهران، آنگاه وجاهت و مقبولیت دارد که طرف غربی، در مقام عمل، دولت جنایت کار نتانیاهو را به قول نماینده سازمان ملل در امور فلسطین، تحت تحریم‌های تسلیحاتی و سیاسی قرار دهند. چنین گام‌هایی می‌تواند نشانه‌هایی مقدماتی باشد برای دعوت تهران به اتخاذ سیاست خویشتنداری. جمهوری اسلامی ایران، بنا به تجربیات پیشین خود در دادوستد دیپلماتیک با دولت‌های غربی آموخته است که باید در گام نخست، طرف مقابل را به انجام تعهداتش وادار کند و پس از آن، سیاست و راهبرد خود را آشکار و اعلام نماید. مذاکرات سیاسی دهه‌های اخیر ثابت کرده که آمریکا و اروپا هیچ ضمانت قابل اتکایی در عمل به تعهدات خود نداده‌اند و فقط از طرف مقابل، تعهد و ضمانت می‌طلبند. در ماجرای جدید نیز تقریبا مسلّم است که طرف غربی در ازای درخواست خویشتنداری تهران نسبت به انتقام، هیچ تحرک و تعهد عملی نخواهد داشت و چه بسا درخواست خویشتنداری، چیزی غیر از خرید زمان برای ایمن‌سازی رژیم صهیونیستی و تداوم جنایت هایش نیست. واشنگتن و برخی پایتخت‌های اروپایی که درخواست خویشتنداری تهران از انتقام را از مجاری مختلف دنبال می‌کنند باید بدانند که این راهبرد قدیمی و مستعمل، دیگر نمی‌تواند بر تصمیم‌های تهران مؤثر باشد.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: آمريكا فلسطين سوريه شوراي امنيت متیو میلر ارتش صهیونیستی دولت نتانیاهو شهید سید رضی موسوی جنگ غزه دمشق آنتونی بلینکن آمريكا جنگ غزه حسین امیرعبداللهیان جبهه مقاومت اسلامی جمهوری اسلامی ایران درخواست خویشتنداری خویشتنداری تهران رژیم صهیونیستی رژیم اسرائیل تنش زایی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۴۰۱۱۲۵۷۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

فارن افرز: از اتحاد عبری-عربی علیه ایران خبری نیست/ همسایگان عربی ایران به دنبال جنگ با تهران نیستند

به گزارش جماران، با گذشت چند روز از پاسخ نظامی مستقیم جمهوری اسلامی ایران به حمله اسرائیل به ساختمان بخش کنسولی سفارت ایران در دمشق، تحلیل ها درباره تاثیرات این حمله بر معادله های منطقه ای و فرامنطقه ای جنبه های وسیع تر و متفاوت تری را زیر ذره بین برده است. فارن افرز در تحلیلی در این باره می نویسد: زمانی که ایران در 13 آوریل بیش از 300 موشک و پهپاد را به سمت اسرائیل شلیک کرد، اردن به دفع حمله کمک کرد. گزارش‌های اولیه رسانه‌ها حاکی از آن بود که چندین کشور عربی دیگر در دفاع از رژیم اسرائیل کمک کرده‌اند، تلاش‌هایی که آنها بعداً آن را رد کردند. با این وجود، گروهی از رهبران اسرائیل و همچنین برخی ناظران در واشنگتن، این اقدامات را نشانه‌ای از یک تغییر بزرگ تفسیر کردند. محور این تحلیل ها این بود که این کشورهای عربی، در صورت ادامه تشدید درگیری اسرائیل با ایران، طرفدار اسرائیل خواهند بود. سپهبد هرزی هالوی، رئیس ستاد کل ارتش رژیم اسرائیل، اعلام کرد که حمله ایران «فرصت های جدیدی برای همکاری در خاورمیانه ایجاد کرده است». مؤسسه مطالعات امنیت ملی، یک اندیشکده پیشرو اسرائیلی، اعلام کرد که «ائتلاف منطقه‌ای و بین‌المللی که در رهگیری پرتاب‌های ایران به سمت اسرائیل مشارکت داشت، پتانسیل ایجاد یک اتحاد منطقه‌ای علیه ایران را نشان می‌دهد.»

پس از پاسخ اسرائیل به حمله ایران با یک حمله نسبتاً محدود به تأسیسات نظامی در ایران، دیوید ایگناتیوس، ستون نویس واشنگتن پست، ادعا کرد که اسرائیل «مانند رهبر یک ائتلاف منطقه ای علیه ایران رفتار می کند». او نوشت: «به نظر می‌رسد که اسرائیل با پاسخ آرام خود، منافع متحدانش در این ائتلاف - عربستان سعودی، امارات متحده عربی، اردن را که همگی در دفع حمله ایران به اسرائیل کمک کردند، در نظر گرفته بود.» به نظر ایگناتیوس، این یک «تغییر پارادایم برای اسرائیل» است، تغییری که به خاورمیانه «شکل جدیدی» می‌بخشد.

با این حال، این ارزیابی‌ها بیش از حد مشتاقانه و خوش بینانه هستند و نمی‌توانند پیچیدگی چالش‌های منطقه را درک کنند. مطمئناً، با توجه به ماهیت بی‌سابقه حملات نظامی در ماه آوریل، استراتژی آینده اسرائیل علیه ایران ممکن است ملاحظات منطقه‌ای را بیشتر در نظر بگیرد. اما واقعیت‌های منطقه که مانع همکاری اعراب و اسرائیل می‌شود، تغییر قابل توجهی نکرده است.

حتی قبل از حمله حماس در 7 اکتبر و متعاقب آن جنگ اسرائیل علیه غزه، کشورهای عربی که توافقنامه 2020 ابراهیم را امضا کردند و عادی سازی با اسرائیل را پذیرفتند، از حمایت بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل از گسترش شهرک سازی های اسرائیل در کرانه باختری و سیاست او نسبت به غزه، ناامید شده بودند. تلاش وزرای راست افراطی او برای تضعیف وضعیت موجود در بیت المقدس ، مجموعه ای از حملات مرگبار شهرک نشینان اسرائیلی به فلسطینی ها در شهرهای کرانه باختری در بهار سال 2023 به تنش های منطقه ای دامن زد. پس از آغاز عملیات نظامی اسرائیل در غزه در ماه اکتبر، که موجی از اعتراضات را در سراسر خاورمیانه برانگیخت، رهبران عرب در حمایت آشکار از اسرائیل تردید بیشتری پیدا کردند، زیرا می دانستند که همکاری آشکار می تواند به مشروعیت داخلی آنها لطمه بزند.

 هیچ چیز درباره واکنش اعراب به این دور از رویارویی ایران و اسرائیل نشان نمی دهد که این مواضع تغییر کرده است. گروهی از دولت‌ها که بسیاری از اسرائیلی‌ها  از آنها به عنوان «اتحاد سنی» یاد می‌کنند، در واقع همچنان به دنبال متعادل کردن روابط خود با ایران و اسرائیل، حفاظت از اقتصاد و امنیت خود و مهمتر از همه، جلوگیری از درگیری منطقه‌ای گسترده‌تر هستند.

آنها همچنین احتمالاً پایان دادن به جنگ فاجعه بار در غزه را بر رویارویی با ایران در اولویت قرار خواهند داد. با این حال، با افزایش تنش بین ایران و اسرائیل، اشتیاق کشورهای عربی برای تسریع در ادغام منطقه‌ای اسرائیل بیش از هر زمان دیگری به تمایل اسرائیل برای پذیرش تشکیل کشور فلسطین بستگی دارد.

پیش از حمله 13 آوریل ایران به اسرائیل، عربستان سعودی و امارات متحده عربی اطلاعاتی درباره این حمله قریب الوقوع با ایالات متحده به اشتراک گذاشتند. سپس فرماندهی مرکزی ایالات متحده از این اطلاعات برای هماهنگی پاسخ خود با اسرائیل و سایر شرکا استفاده کرد. اردن به هواپیماهای نظامی آمریکا و بریتانیا اجازه ورود به حریم هوایی این کشور را داد تا هواپیماهای بدون سرنشین و موشک‌های ورودی ایرانی را متوقف کنند و مستقیماً حملات ایران را رهگیری کنند. گزارش‌های اولیه رسانه‌ها، به‌ویژه در ایالات متحده و اسرائیل، تأکید کردند که تلاش‌های منطقه‌ای گسترده، حمله تهران را خنثی کرده است.

اما به زودی مشخص شد که نقش اعراب در دفع حمله ایران محدود بوده است. هم عربستان سعودی و هم امارات به صراحت هرگونه کمک نظامی مستقیم به دفاع اسرائیل را تکذیب کردند. مقامات اردنی از مشارکت خود با عنوان حفاظت از منافع خود دفاع کردند. ملک عبدالله دوم، پادشاه اردن، با تاکید بر اینکه کشورش برای کمک به اسرائیل اقدامی نکرده است، اعلام کرد که «امنیت و حاکمیت» اردن «بالاتر از همه ملاحظات» قرار دارد.

تلاش هایی که کشورهای عربی برای مقابله با ایران انجام دادند، تقریباً به طور قطع ناشی از تمایل به حفظ روابط خود با ایالات متحده بود، نه برای همسویی بیشتر با اسرائیل. از زمانی که اسرائیل عملیات خود را در غزه آغاز کرد، رهبران عرب از اینکه جو بایدن، رئیس‌جمهور ایالات متحده موفقیت بیشتری در مهار رفتار اسرائیل در غزه کسب نکرده است، شگفت زده شده‌اند. اما آنها همچنان به دنبال تعمیق همکاری خود با واشنگتن هستند. آنها هیچ منبع جایگزینی برای نوع امنیتی که ایالات متحده برای آنها تامین می کند، نمی بینند.

در ماه‌های اخیر، کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس و همچنین مصر و اردن به تشویق واشنگتن برای کمک به مدیریت پویایی‌های امنیتی خاورمیانه، مهار فعالیت‌های  ایران و جلوگیری از یک جنگ منطقه‌ای گسترده‌تر ادامه داده‌اند. پایان دادن به جنگ در غزه همچنان یک اولویت فوری منطقه ای است و کشورهای عربی در حال کار برای یک طرح صلح با دولت بایدن هستند. رهبران عربستان همچنان معتقدند که یک معاهده دفاعی دوجانبه با ایالات متحده باید بخشی از هر توافق عادی سازی آینده با اسرائیل باشد.  امارات به تلاش خود برای مذاکره درباره توافقنامه دفاعی خود با دولت بایدن ادامه داده است.

با این حال، در همین زمان، کشورهای حوزه خلیج فارس اکنون تعامل نزدیک تری با تهران دارند. در سال 2019، پس از خروج دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا از توافق هسته ای که ایالات متحده و سایر قدرت های بزرگ با ایران بر سر آن توافق کرده بودند، تهران بی ثباتی را در سراسر خلیج فارس گسترش داد، به کشتی ها در نزدیکی بنادر امارات حمله کرد و برای اولین بار حملات دقیقی را علیه تاسیسات نفتی عربستان انجام داد. ( این گزاره ها ادعای نویسندگان گزارش است و تهران دست داشتن در این حملات را تکذیب کرده است.) پس از امضای توافقنامه ابراهیم، تهران نیز به صراحت به بحرین و امارات هشدار داد که حضور نظامی اسرائیل در خلیج فارس خط قرمزی برای ایران خواهد بود.

خیلی قبل از حمله حماس در 7 اکتبر، کشورهای عربی به طور کلی تصمیم گرفته بودند که بهترین راه برای کاهش خطر ایران ، تلاش برای نزدیکی  است، نه تلافی. امارات و عربستان سعودی روابط دیپلماتیک خود با ایران را به ترتیب در سال های 2021 و 2023 احیا کردند. از 7 اکتبر، این کشورها همراه با بحرین و عمان، پیام‌ها و هشدارهایی را بین ایران و اسرائیل مخابره کرده و برای مدیریت تنش‌ها پیشنهاداتی را برای خروج از این وضعیت پیشنهاد داده‌اند. دو روز پس از حمله ایران در 13 آوریل، وزیر امور خارجه مصر با همتایان ایرانی و اسرائیلی خود به منظور مهار تشدید درگیری تلفنی تماس گرفت.

در ماه‌های آینده، کشورهای عربی احتمالاً تلاش خواهند کرد تا این اقدام متعادل کننده را حفظ کنند و از همه طرف‌ها به خویشتنداری دعوت کنند و از اقدامات تهاجمی بیشتر اسرائیل فاصله بگیرند. اگر تشدید تنش بین ایران و اسرائیل ادامه یابد، آنها احتمالاً حتی بیشتر تمایلی به حمایت از عملیات اسرائیل نخواهند داشت. هزینه های داخلی آنها برای حمایت آشکار از اسرائیل احتمالاً با گذشت زمان افزایش خواهد یافت، به ویژه اگر نیروهای اسرائیلی به سمت رفح حرکت کنند، شهری در جنوب غزه که صدها هزار فلسطینی در آن پناه گرفته اند و اسرائیل مدعی است که حماس پایگاهی مستحکم دارد.

بسیاری از کشورهای عربی نگرانی های اسرائیل در مورد فعالیت های منطقه ای ایران، به ویژه حمایت این کشور از شبه نظامیان غیردولتی را دارند. اما کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس، به‌ویژه، به وضوح محاسبه کرده‌اند که آغاز گفتگوهای مستقیم دیپلماتیک، اعمال فشار با انگیزه‌های اقتصادی و انجام دیپلماسی پشتیبان با تهران امن‌ترین راه‌ها برای حفاظت از منافع آنها و جلوگیری از سرریز درگیری است. هر چقدر هم که درگیری ایران و اسرائیل تشدید شود، کشورهای عربی احتمالاً از این اشکال تعامل عقب نشینی نخواهند کرد. تلاش های آنها برای عادی سازی روابط با ایران از زمان آغاز جنگ غزه سرعت گرفته است، در حالی که تلاش ها برای عادی سازی روابط آنها با اسرائیل متوقف شده است.

در تلاش برای ترغیب اسرائیل به تفکر فراتر از جنگ غزه، عربستان سعودی همچنان چشم‌انداز عادی‌سازی را مشروط به مشارکت اسرائیل در یک فرآیند سیاسی با هدف ایجاد کشور فلسطینی می کند. با این حال، اسرائیل این درخواست های عربستان را نادیده گرفته است، شاید به دلیل اطمینان بیش از حد که پس از پایان جنگ در غزه، روند عادی سازی می تواند از همان جایی که متوقف شد ادامه یابد. عادی سازی بیشتر رابطه اعراب و اسرائیل در این شرایط بعید است. کشورهای عربی به همکاری با واشنگتن در زمینه دفاع موشکی ادامه خواهند داد، اما این همکاری مستلزم هماهنگی مستقیم با اسرائیل نیست. آنها همچنین به این زودی ها به سطح یک اتحاد رسمی دفاعی نزدیک نخواهند شد. این امر مستلزم همسویی بهتر سیستم‌های دفاعی کشورهای عربی و همچنین اعتماد بسیار بیشتر است که هر دوی این موارد در خاورمیانه وجود ندارد و ایجاد آن زمان می‌برد.

کشورهای عربی، به ویژه کشورهای حاشیه خلیج فارس، از تلاش‌های اسرائیل برای تنزل دادن توانایی‌های نیابتی ایران استقبال خواهند کرد. اما آنها به احتمال زیاد با هرگونه حمله مستقیم به ایران که می‌تواند چشم‌انداز اقتصادی شکننده منطقه را بی‌ثبات کند یا به حمله متقابل ایران در خلیج‌فارس منجر شود، مخالفت خواهند کرد. با وجود اینکه کشورهای عربی علاقه مند به حفظ روابط دفاعی نزدیک با واشنگتن هستند، آنها نمی خواهند به بلوکی بپیوندند که آشکارا علیه ایران و حامیان جهانی آن مانند روسیه کار می کند. آنها ترجیح می دهند روابط چند منطقه ای و جهانی را متعادل کنند، نه اینکه پل ها را بسوزانند.

با وجود این محدودیت‌ها، کشورهای عربی می‌توانند نقش مهمی در جلوگیری از تشدید بیشتر تنش بین ایران و اسرائیل ایفا کنند. تقویت خطوط ارتباطی بین دو کشور - و ایجاد خطوط گرم برای مدیریت بحران - بیش از هر زمان دیگری حیاتی است. دقیقاً به این دلیل که تعدادی از کشورهای عربی روابط خود را با ایران و اسرائیل تقویت کرده‌اند، آنها می‌توانند از این روابط برای تشویق به خویشتن‌داری و کمک به انتقال پیام‌ها بین دو طرف استفاده کنند و در صورت شروع درگیری‌ها برای جلوگیری از درگیری یا کاهش آسیب تلاش کنند. در درازمدت، برای ایجاد ثبات در منطقه، کشورهای خاورمیانه باید پلتفرم خود را برای گفتگوی منظم ایجاد کنند که برای مشارکت ایران و اسرائیل باز باشد. حملات اخیر که ایران و اسرائیل را در آستانه جنگ قرار می دهد، تنها نشان می دهد که چقدر نیاز به چنین گفت وگویی ضروری شده است.

اما جهان باید انتظارات خود را برای همکاری نزدیکتر بین کشورهای عربی و اسرائیل کاهش دهد. همکاری کاملاً فنی که کشورهای عربی و اسرائیل اخیراً در زمینه‌های مورد علاقه مشترک از جمله انرژی و تغییرات آب و هوا داشته‌اند، احتمالاً ادامه خواهد داشت. با این حال، گردهمایی‌های منطقه‌ای پرمخاطب که آشکارا تعامل سیاسی کشورهای عربی با اسرائیل را تبلیغ می‌کنند، در کار نیست مگر اینکه اسرائیل به جنگ خود با غزه پایان دهد. تا آن زمان، تلاش کشورهای عربی برای حفظ روابط اقتصادی خود با اسرائیل نیز محدود خواهد بود. یک استراتژی کوتاه‌مدت واقع‌بینانه‌تر، حمایت از توانایی آن‌ها برای میانجی‌گری و جلوگیری از درگیری‌های آینده بین ایران و اسرائیل را در اولویت قرار خواهد داد.